Co to jest LUNETY ZWIERCIADLANE (reflektory, teleskopy zwierc

Co to znaczy: Pierwsze teleskopy zwierciadlane powstały w XVII w., tak jak lunety soczewkowe. Zwierciadlanym przykładem lunety Keplera jest teleskop Newtona (1668 r.), gdzie obiektywem jest wklęsłe zwierciadło paraboloidalne albo kuliste. Pomocnicze zwierciadło płaskie kieruje wiązkę światła odbitego od zwierciadła wklęsłego do okularu umieszczonego z boku tubusa. W 1672 r. Cassegrain zaproponował konstrukcję teleskopu, umieszczając na osi głównego zwierciadła paraboloidalnego pomocnicze zwierciadło hiperboloidalne, które kieruje wiązkę światła ku otworowi w środku zwierciadła głównego. Ognisko złożonego obiektywu Cassegraina (teleobiektywu zwierciadlanego) wypada nieco na zewnątrz zwierciadła głównego, gdzie można umieścić okular. Konstrukcja taka okazała się bardzo dogodna i jest aktualnie powszechnie użytkowana. Każdy spory teleskop stosowany do obserwacji nieba jest tak skonstruowany, iż może pracować jako teleskop Newtona albo teleskop Cassegraina. Zwiększenie kątowe lunet zwierciadlanych jest opisane takim samym wzorem jak zwiększenie lunety Keplera: gdzie fOb - skuteczna odległość ogniskowa obiektywu. Zaletą teleskopów zwierciadlanych w porównaniu z lunetami soczewkowymi jest całkowity brak aberracji chromatycznej i sposobność wykonania obiektywów o sporych średnicach. Spora średnica obiektywu zapewnia niezłą umiejętność rozdzielczą, pozwalającą rozróżnić obiekty położone blisko siebie. Ponadto obiektywy o dużej średnicy charakteryzują się sporą, proporcjonalną do powierzchni obiektywu, zdolnością zbiorczą światła, pozwalającą dostrzec i zarejestrować odległe i niewidoczne gołym okiem obiekty Wszechświata