Co to jest Światła Prędkość

Co to znaczy PRĘDKOŚĆ ŚWIATŁA.: Z racji na bardzo sporą wartość p.ś., jej pomiary w uwarunkowaniach ziemskich były trudne, gdyż odstęp czasu, jaki jest potrzebny na przebycie, nawet długiej w uwarunkowaniach ziemskich, drogi był bardzo krótki i trudny do zmierzenia. Dlatego pierwsze pomiary p.ś. opierały się na obserwacjach astronomicznych. - Sposób RÖMERA. - W 1675 r. duński astronom Olaf Römer dokonał po raz pierwszy pomiaru p.ś. obserwując zaćmienia jednego z księżyców Jowisza (Io). Moment obiegu księżyca wokół planety wynosi 42,5 godziny. Gdyby Ziemia była nieruchoma, to następne zaćmienia byłyby obserwowane w jednakowych odstępach czasu równych 42,5 h. Römer zauważył, iż dla najbliższego Jowiszowi położenia Ziemi zaćmienie zaczyna się o 8,5 minuty przedtem, niż wynika to ze średnich rocznych obserwacji. Takie samo było opóźnienie początku zaćmienia, gdy Ziemia znajdowała się w największej odległości od Jowisza. Różnice te były powiązane z czasem, jaki jest potrzebny na to, by światło przebyło drogę równą średnicy orbity ziemskiej. Wartość p.ś. otrzymana poprzez Römera wynosiła 227 000 km/s. Spory błąd pomiaru był związany z nieprecyzyjną znajomością rozmiarów orbity Ziemi. - Sposób BRADLEYA - zobacz ABERRACJA ŚWIATŁA. - Sposób FIZEAU. - A.H.L. Fizeau dokonał w 1849 r. pierwszego pomiaru p.ś. w uwarunkowaniach ziemskich. Przesyłając światło na odległość 8663 m tam i z powrotem i używając wirującego koła zębatego jako migawki przepuszczającej albo zatrzymującej wiązkę światła, dostał wartość p.ś. równą 313 000 km/s. - Sposób FOUCAULTA. - Zamiast koła zębatego, zastosowanego poprzez Fizeau, w 1850 Foucault zastosował wirujące lustro. Gdy zwierciadło Z wiruje z sporą prędkością kątową, promień światła odbitego (wyróżniony linią przerywaną) przesuwa się o pewien odcinek x, który może zmierzyć obserwator posługując się okularem mikrometrycznym Około Opierając się na znanej odległości zwierciadeł Z i M, prędkości kątowej zwierciadła Z i wielkości przesunięcia promienia x można było wyznaczyć p.ś., która wyniosła 298 000 km/s. - Sposób MICHELSONA. - Sposób ta stanowi rozwinięcie sposoby wirującego zwierciadła Foucaulta. Jeżeli zespół zwierciadeł Z wiruje na tyle błyskawicznie, iż w okresie przelotu impulsu świetlnego wzdłuż drogi ZDL zwierciadło 2 zajmie pozycję zwierciadła 3, to światło trafi do lunety L. Opierając się na znajomości odległości ZM i prędkości kątowej obrotu zwierciadeł Z można obliczyć p.ś. W doświadczeniu wykonanym w 1924 r. wirujący zespół zwierciadeł znajdował się w obserwatorium Mt. Wilson, a układ zwierciadeł M na górze Mt. San Antonio, w odległości 35,4 km. Średni czas przebiegu światła tam i z powrotem wynosił 0,00023 s. Obliczono, iż p.ś. w powietrzu jest równa 299 728 km/s, a po przeliczeniu dla próżni 299 796 km/s. Aktualnie, po wykonaniu wielu dokładnych pomiarów przyjmuje się, iż p.ś. wynosi c = 299793,0±0,3 km/s